Արա Սարգսյան
Jump to navigationJump to search
Արա Միհրանի Սարգսյան (ապրիլի 7, 1902[1], Ստամբուլ, Օսմանյան կայսրություն — հունիսի 13, 1969[1], Երևան, Հայկական ԽՍՀ, ԽՍՀՄ), հայ խորհրդային քանդակագործ, Երևանի նկարիչների միության հիմնադիր (1932) և առաջին նախագահ, Հայաստանում առաջին՝ Երևանի գեղարվեստի ինստիտուտի հիմնադիր, այդ ինստիտուտի առաջին ռեկտոր, պրոֆեսոր (1947)։ ԽՍՀՄ գեղարվեստի ակադեմիայի ակադեմիկոս (1959), ԽՍՀՄ գեղարվեստական հիմնադրամի հայկական բաժանմունքի վարչության նախագահ, մանկավարժ, ազգային-հասարակական գործիչ, Նեմեսիս ծրագրի մասնակից[2]։ Խորհրդային Հայաստանում մոնումենտալ քանդակագործության հիմնադիրն է։
Կենսագրություն[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Արա Սարգսյանը ծնվել է 1902 թվականի ապրիլի 7-ին Պոլսից ոչ հեռու գտնվող Մաքրի գյուղում՝ Միհրան և Կատարինե Սարգսյանների ընտանիքում։
Ուսման տարիներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Նախնական անհրաժեշտ գիտելիքները ստանում է տեղի Տատյան ուսումնարանում, այնուհետև՝ 1914 թվականին, երբ ընտանիքը տեղափոխվում է Պոլիս՝ Բերա թաղամաս, ուսումը շարունակում է Եսայան սանոց վարժարանում։ Արայի հորեղբայրը՝ Սարգիս Սարգսյանը, Կոստանդնուպոլսի հայտնի ճարտարապետներից էր, նրա խորհրդով Արան խորանում է արվեստի մեջ։ Առաջին համաշխարհային պատերազմի տարիներին Արան թողնում է ուսումն ու սկսում զբաղվել պատահական աշխատանքով՝ գոյության միջոցներ վաստակելու նպատակով։ Նա զբաղվում է գրագրությամբ, գծագրությամբ, անգամ՝ էլեկտրիկ է աշխատում։ Պատերազմից հետո նա սովորում է նախ Կ.Պոլսի Գեղարվեստի վարժարանում (1919-1921), որտեղ հանդես է եկել ինքնուրույն դիմաքանդակներով, հայկական կոտորածների և առաջին համաշխարհային պատերազմի ազդեցությամբ՝ ողբերգական թեմաներ պատկերող կոմպոզիցիաներով, որտեղ զգացվում է Ռոդենի ազդեցությունը։ Այնուհետև, շարունակել է ուսումը Վիեննայի գեղարվեստի ակադեմիայի բարձրագույն դպրոցում (1921-1924)՝ աշակերտելով Էդմոնդ Հելմերին և Յոզեֆ Մյուլներին, դիմաքանդակներով մասնակցել տեղի նկարիչների ցուցահանդեսներին։ Այս շրջանի դիմաքանդակները հասուն արվեստագետի ստեղծագործություններ են՝ հոգեբանական խառնվածքների շեշտված դրսևորումներով, որոշ դեպքերում թեթևակի հակումով դեպի իմպրեսիոնիզմը։ Կոմպոզիցիոն ստեղծագործություններում շարունակել է ողբերգական սյուժեները՝ Ռոդենյան ոճի պլաստիկական լուծումներով։ Գեղարվեստի վարժարանի քառամյա ուսումը նա գերազանց ավարտում է երկու տարում։ 1921 թվականին ավարտելով Գեղարվեստի ուսումնարանը որոշում է մեկնել Հռոմ։ Եսայան վարժարան հովանավորում է Արայի ուսումն արտասահմանում։ Այնուհետև կյանքի սղության պատճառով տեղափոխվում է Վիենա և ընդունվում է այսպես կոչված «Վարպետների դպրոց»։ Այստեղ նրա առաջին ղեկավարն էր պրոֆեսոր Է. Հելմերը, ապա Մյուլները։ Մասնագիտանում է հատկապես դիմաքանդակի ժանրում և Վիեննայի նկարիչների միության ցուցահանդեսին ներկայացնում է երաժիշտ, պրոֆեսոր Ռիխարդ Ռոբերտի պորտրեն։
Հայաստանում[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Վիեննայում 1924 թվականին ընդունում է խորհրդային քաղաքացիություն և 1925 թվականի ապրիլի 26-ին ժամանում Երևան՝ դնելով հայկական պրոֆեսիոնալ քանդակագործության սկիզբը։ 1925-ից 1930 թվականներին Երևանյան գեղարվեստական տեխնիկումում բացում է քանդակագործության բաժինը և սկսում դասավանդել այնտեղ։ 1930-ական թվականներին Արա Սարգսյանը փորձում է միավորել Հայաստանի նկարիչներին՝ համատեղ սեմինարներ, ցուցահանդեսներ կազմակերպելու նպատակով։ 1932 թվականին Գաբրիել Գյուրջյանի, Միքայել Արուտչյանի, Արա Սարգսյանի ջանքերով հիմնադրվում է Հայաստանի նկարիչների միությունը, իսկ առաջին քարտուղար միաձայնորեն ընտրվում է հենց Արա Սարգսյանը, որը գլխավորում է մինչև 1937 թվականը։ Սարգսյանի մանկավարժական գործնեությունն առավել լայն ծավալ ու նշանակություն է ստացել 1945 թվականից, երբ նրա գլխավորությամբ հիմնադրվել է Երևանի գեղարվեստական ինստիտուտը։ Այս ժամանակաշրջանի նրա ստեղծագործություններում նկատվում է ինչպես եվրոպական, այնպես էլ ազգային արվեստի շունչը։
Վախճանվել է 1969 թ. հունիսի 13-ին Երևանում։ Թաղված է Երևանի քաղաքային պանթեոնում։
1973 թվականին Երևանում բացվել է Արա Սարգսյանի և Հակոբ Կոջոյանի համատեղ տուն-թանգարանը[3]։
Ստեղծագործություններ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
Արա Սարգսյանը ստեղծագործել է քանդակագործության բոլոր ժանրերում՝ մոնումենտալ, հաստոցային քանդակ, հարթաքանդակ, թեմատիկ-կոմպոզիցիոն ստեղծագործություններ՝ օգտագործելով տարբեր նյութեր՝ մարմար, փայտ, շամոտ, բրոնզ և բազալտ։
Կոմպոզիցիաներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Քաղց», գիպս, 1919 թ.,
- «Անսփոփ վիշտ», բրոնզ, 1950 թ.
- «Հուսահատություն», գիպս, 1920 թ.,
- «Տառապանք», կավ, 1922 թ.,
- «Լուռ վիշտ», մարմար, 1923 թ.,
- «Բարձունքի գրավումը», փայտ,/բրոնզ 1942 թ.։
- «Լոգանքից հետո», գիպս գունավոր, 1938 թ., բրոնզ, 1967 թ.
- Զոհված զինվորի հիշատակին, 1968 թ., Ջանֆիդա գյուղ, բրոնզ-տուֆ, 360*260*150/ճարտարապետ` Արմեն Սարգսյան
Դիմաքանդակներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Կառլ Վայգել», գիպս, 1922 թ.,
- «Ռիխարդ Ռոբերտ», գիպս, 1922 թ.,
- «Հեղինե Զատեյան», գիպս, 1923 թ.,
- «Սարգիս Խաչատության», գիպս, 1924 թ.,
- «Վահան Թոթովենց», գիպս, 1926 թ.,
- «Մանուկ Աբեղյան», գիպս, 1926 թ.,
- «Հրաչյա Աճառյան», գիպս, 1926 թ.,
- «Միքայել Նալբանդյան», Գիպս, 1933 թ.,
- «Հակոբ Պարոնյան», գիպս, 1933 թ.,
- «Սուրեն Սպանդարյան», մարմար, 1927 թ.։
Մոնումենտներ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- «Հովհաննես Թումանյան», բրոնզ, 1957 թ.,
- «Ալեքսանդր Սպենդիարյան», բրոնզ, 1957 թ.,
- «Նելսոն Ստեփանյան», բրոնզ, 1950 թ.
- «Մայր Հայաստան» հուշահամալիր, կռած պղինձ, 1975 թ.:
Հիշատակ[խմբագրել | խմբագրել կոդը]
- Քանդակագործ Արա Սարգսյանի ծննդյան 119-ամյակի առթիվ Հայաստանի նկարիչների միության առաջին հարկի ցուցասրահն անվանակոչվել է նրա անունով[4]։